Σχόλια… εκτός σχεδίου Νο 23

Περί σωτήρων….

Τέλος καλοκαιριού, ημερολογιακά τουλάχιστον. Οι πιο πολλοί επιστρέφουν στην μετά διακοπών κατάσταση, όχι μετρώντας το μαύρισμα που απέκτησαν (όσοι απέκτησαν) από τις παραλίες και την ηλιοθεραπεία, αλλά το μαύρισμα της ψυχής τους.

 

Οι φωτιές στη Ρόδο, στην Πάρνηθα και στη Δαδιά κυριάρχησαν και κυριαρχούν. Εκατομμύρια στρέμματα κάρβουνο, χιλιάδες ζώα καμμένα, άνθρωποι που χάσαν το βιός τους, μελλοντικοί πρόσφυγες, απόκληροι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

 

Το θέμα και το θέαμα από όλο αυτό με όρους λογικής θα έπρεπε να απασχολεί όλους κι όλες. Κι όμως οι πιο πολλοί δεν το ακουμπάνε, δεν το κουβεντιάζουν, δεν το ψελλίζουν καν. Θέλουν να το ξεχάσουν, να μην τους σκοτίζει, θέλουν να σκέφτονται "θετικά", όπως προτάσσει η καινούρια τάση;

 

Το θέμα έχει σχεδόν εξαφανιστεί από τη δημόσια συζήτηση. Είναι η τρίτη φορά μέσα στην τρέχουσα χρονιά που συμβαίνει κάτι ανάλογο. Είχε προηγηθεί το έγκλημα στα Τέμπη, ακολούθησε ο πνιγμός των εκατοντάδων μεταναστών στην Πύλο. Και το ένα και το άλλο με συνέργεια κρατικών αλλά και ευρωπαίων αξιωματούχων και πολιτικών υποτίμησης της ζωής στο βωμό του κέρδους των ιδιωτικοποιήσεων το ένα και της ασφάλειας της καθαρότητας του ευρωπαϊκού πολιτισμού το άλλο. Αυτές οι επιλογές δυστυχώς επιβραβεύτηκαν πανηγυρικά και πολλαπλά στο ταμείο της εκλογικής, αστικής, κοινοβουλευτικής ευταξίας.

 

Η ιστορική έρευνα έχει βεβαιώσει ότι ανάλογα φαινόμενα είχαν παρατηρηθεί και στην Γερμανία της Βαϊμάρης. Είχαν προηγηθεί ήττες και διαψεύσεις. Επαναστατικές στη μία και εκλογικές στην άλλη. Ομοιότητες και προσομοιώσεις στο ιστορικό πεδίο μπορεί να μην είναι πάντα δόκιμες αλλά παρόλα αυτά έχουν τη σημασία τους. Η παραίτηση είναι ο κοινός τόπος και η εναπόθεση των ελπίδων σε σωτήρες και θεόσταλτους θαυματοποιούς είναι η σκηνή που επαναλαμβάνεται.

 

Μόλις πριν λίγες μέρες, φασιστικά και ακροδεξιά τάγματα εφόδου επιτέθηκαν στη Λεμεσό σε σπίτια και καταστήματα μεταναστών, προκαλώντας σημαντικές καταστροφές και απειλώντας ανθρώπινες ζωές. Η απάντηση των εργαζομένων και των κατοίκων της Λεμεσού ήταν άμεση και αποτρεπτική για τις παραπέρα βλέψεις των φασιστών. Έτσι χτυπιέται ο φασισμός, με μαζική λαϊκή αντίδραση.

Μια τέτοια σωτήρια λύση εμφανίστηκε πολύ πρόσφατα με την ανάδειξη του κόμματος των Σπαρτιατών. Το τι ακολούθησε αυτές τις μέρες το παρακολουθούμε όλοι. Οι καταγγελίες για μεθόδους μαφίας και Ντον Κορλεόνε μέσα στο κοινοβούλιο από το στόμα του ίδιου του αρχηγού του κόμματος, κληρονόμου της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής, που εμφανίστηκε στα έδρανα μόνος κι έρημος θα έπρεπε άραγε να εκπλήσσουν τον καθένα και την καθεμιά από τους συνανθρώπους μας;

 

Με αιχμή φυσικά την χρηματοδότηση, τι άλλο!΄Όταν όμως όλοι γνωρίζουν από ποιον διευθύνεται όλο αυτό, έναν καταδικασμένο ναζί εγκληματία που έχει στο μπράτσο του τη σβάστικα, αλήθεια περίμεναν κάτι διαφορετικό; Εξαιρώντας τους ψηφοφόρους τους που αποδεδειγμένα μόνο παραπλανημένοι δεν είναι, οι άλλοι πόσο πέφτουν από τα σύννεφα ακούγοντας ότι του Αδόλφου τα εγγόνια κινούνται στο βαθύ σκοτάδι; Δεν το έχουν ξαναδεί το έργο; Ή μήπως περιμένουν να τα βάλουν με τα μεγάλα συμφέροντα με δήθεν αντισυστημικές μπαρούφες και τσαμπουκάδες; Μια ματιά στα πεπραγμένα της Χρυσής Αυγής μέσα στο κοινοβούλιο, θα τους βοηθούσε όταν υπερψήφιζε τις φοροαπαλλαγές στις τράπεζες, στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και στους εφοπλιστές. Είναι αυτονόητη η απάντηση.

Η δεύτερη σωτήρια λύση έρχεται εξ Εσπερίας. Νέος φωτογενής, εμφανίσιμος, φιτ και πλουτίσας στην χώρα των ευκαιριών διεκδικεί την αρχηγία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ενός κόμματος που στον τίτλο του έχει και τη λέξη "Αριστερά". Έχει ένα ενδιαφέρον ότι ο ίδιος, ως διεκδικητής εις εκ των διεκδικητών της αρχηγίας ενός "αριστερού" κόμματος, είναι εφοπλιστής κατά δήλωσή του. Σε άλλες εποχές θα ήταν ένα ξεκαρδιστικό ανέκδοτο. Σε πολλούς όμως πια αυτή η εικόνα μπορεί να φαίνεται ελκυστική και όμορφη.

 

Το ιδεολόγημα ότι η πολιτική πρέπει να είναι υπόθεση των επιτυχημένων ανθρώπων της εργασίας ή των ανθρώπων της αγοράς δείχνει να είναι δημοφιλές. Μην φανταστεί κανείς ότι μιλάμε για κάποιον εμποροϋπάλληλο ή κάποιον ντιλιβερά που ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους πάνω στη σέλα ενός δικύκλου με χιόνια και με καύσωνα. Αλλά πόσο εύκολο είναι να γίνει κάποιος πλοιοκτήτης παίρνοντας μερικά εκατομμύρια δάνειο από μεγάλες τράπεζες και να ευδοκιμήσει έτσι απλά; Αφορά τον καθέναν και την καθεμία από μας; Αφήνει η καθημερινότητα όλους μας έστω και να κάνουμε τέτοιες σκέψεις; 

 

Το βιογραφικό του λαμπερού αυτού νέου περιλαμβάνει και την προϋπηρεσία του στον χρηματοπιστωτικό κολοσσό της Goldman Sachs, δηλαδή στην καρδιά του σχεδιασμού του πώς να ληστεύονται οι παραγωγικοί πόροι μιας κοινωνίας και πώς να υποθηκεύεται η λαϊκή περιουσία μιας χώρας με δάνεια. Εκεί, λέει, αναγνώρισε την απληστία των πλουσίων. Πολύ καλό για να είναι αληθινό. Too good to be true. Το παραμύθι του επιτυχημένου λαμπερού σωτήρα που μιλάει στο όνομα του καθενός και καθεμιάς από μας για να ριζώσει θέλει άγονο έδαφος, το ίδιο όπως και του σκοτεινού ναζιστή προστάτη. 

 

Άγονο έδαφος στη φύση και στην κοινωνία όμως εμφανίζεται μετά από καταστροφή. Η καταστροφή πάντοτε λειτουργούσε ως προάγγελος του αφανισμού. Οι κοινωνίες όμως δεν είναι καταδικασμένες σε αφανισμό, έχουν κύτταρα που αντιστέκονται τόσο στο φυσικό όσο και στον ψυχικό αφανισμό. Για αυτό και η αντίσταση δεν είναι απλά υποχρέωση αλλά ανάγκη. Άλλωστε, απέναντι στην απογοήτευση των καιρών, το αντίδοτο δεν είναι άλλο από τη γοητεία των νικών των αγώνων των εργαζομένων.

 

Αυτές οι νίκες ήταν που έδωσαν στο παρελθόν ώθηση στην ανθρωπότητα για να πάει δυο βήματα μπροστά. 

 

Αυτές οι νίκες είναι που θα βγάλουν τον κόσμο από το τέλμα της σκοτεινιάς και της απαισιοδοξίας στο άμεσο μέλλον. Αρκεί μόνο να το θελήσουμε.