Από το καλοκαίρι του 2015 και μετά, το κύμα προσφύγων και μεταναστών στην Ευρώπη είναι το μεγαλύτερο που έχει υπάρξει μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Άνθρωποι προερχόμενοι από χώρες όπου ο πόλεμος, η εξαθλίωση, η φτώχεια και ο φόβος είναι ο καθημερινός τους εφιάλτης.
Εξαιτίας της εφαρμογής των Κανονισμών της ΕΕ ΔΟΥΒΛΙΝΟ 1 και 2 και της συνθήκης ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας, οι άνθρωποι αυτοί εγκλωβίζονται στη χώρα μας και μεταφέρονται στα λεγόμενα «κέντρα κράτησης μεταναστών» (τύπου Μόριας). Τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου χάνεται κάθε αξία της ανθρώπινης ζωής. Το κράτος τους αντιμετωπίζει ως κοινωνική απειλή, ενώ οι πολυδαίδαλες γραφειοκρατικές χρονοβόρες διαδικασίες, καθιστούν πρακτικά αδύνατη οποιαδήποτε δυνατότητα ομαλής ένταξής τους στην καθημερινή ζωή. Ανύπαρκτες δομές, άθλιες συνθήκες διαμονής, ελλιπής πρόνοια, υγεία….
Στη Νέα Ιωνία, έπειτα από αίτημα που κατέθεσε η Εργατική Λέσχη Νέας Ιωνίας «Υδραγωγείο» προς το δημοτικό συμβούλιο στις 18/11/2019 και υπερψηφίστηκε, φιλοξενούνται εδώ και περίπου ένα μήνα σε χώρο του δήμου Ν. Ιωνίας (συγκεκριμένα στον παλαιό 1ο παιδικό σταθμό) μια οικογένεια από το Ιράν, η οποία βρέθηκε στο δρόμο, έπειτα από τις βίαιες εκκενώσεις των καταλήψεων που στέγαζαν πρόσφυγες στο κέντρο της Αθήνας από την κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ μέλη της οικογένειας έχουν παραμείνει στο κολαστήριο της Μόρια.
