Το υπουργείο λειτούργησε επικοινωνιακά και με μεθοδικά βήματα προώθησε την εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Μετέθεσε το βάρος της ευθύνης στους εκπαιδευτικούς μολονότι δεν τους παρέσχε ούτε τα μέσα ούτε τα εργαλεία για να ανταποκριθούν σε αυτό και ταυτόχρονα κινήθηκε επιθετικά, με την ψήφιση του περίφημου πολυνομοσχεδίου όπου -μεταξύ άλλων –αυξάνεται, εν μέσω πανδημίας - ο αριθμός των παιδιών ανά τμήμα στα δημοτικά σχολεία και δρομολογείται η αξιολόγηση -κατηγοριοποίηση σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών. Επιπροσθέτως επαναφέρει την περίφημη τράπεζα θεμάτων για το λύκειο υψώνοντας εξεταστικούς φραγμούς και καθιερώνοντας ένα λύκειο για λίγους και εκλεκτούς.
Ακόμη και στο περιεχόμενο σπουδών έβαλε χέρι η «πολιτική αριστοκρατία». Διέγραψε τα μαθήματα των πολιτικών και κοινωνικών επιστημών μην τυχόν και τα παιδιά πάρουν το στραβό αριστερό δρόμο. Για τους ΄΄άριστους ΄΄ καμία αξία δεν έχουν και τα μαθήματα των τεχνών. Η εικαστική παιδεία σχεδόν εξαφανίζεται από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση αφού όπως δήλωνε η κυρία Κεραμέως, δεν συγκεντρώνει την προτίμηση των μαθητών ως μάθημα επιλογής (!). Μέσα στην πιο μαύρη καραντίνα λοιπόν, η κυβέρνηση πέρασε νόμο που αλλάζει τελείως τον χαρακτήρα της εκπαίδευσης.