«Λιγότερο από έναν καφέ τον μήνα», δήλωσε προκλητικά ο δήμαρχος, προσπαθώντας να εμφανίσει τη νέα φορολόγηση ως ασήμαντη. Δεν είπε όμως τίποτα για το τι σημαίνει αυτό το “καφεδάκι” για μια κατά βάση εργατική πόλη, με χιλιάδες οικογένειες που δυσκολεύονται να καλύψουν βασικές ανάγκες.
Ποιος πληρώνει; Ποιος αποφασίζει;
Η αλήθεια είναι απλή: αντί να διεκδικήσει από το κράτος δημόσια χρηματοδότηση για την απόκτηση ελεύθερων χώρων, η δημοτική αρχή μετακυλίει το κόστος στους ίδιους τους κατοίκους. Ζητά να πληρώσουμε ξανά για χώρους που ήδη έχουμε πληρώσει και δικαιούμαστε. Την ίδια στιγμή, χαρίζει προνόμια σε εκείνους που πραγματικά μπορούν να πληρώσουν: ας μην ξεχνάμε ότι ένα από τα πρώτα μέτρα της διοίκησης Μανούρη, ήταν η αύξηση των δημοτικών τελών στους μικροεπαγγελματίες της πόλης – εξαιρώντας όμως προκλητικά τις τράπεζες και τα πολυκαταστήματα. Έτσι, ενώ από τους κατοίκους ζητά “ένα καφεδάκι τον μήνα”, αφήνει στο απυρόβλητο όσους έχουν κέρδη εκατομμυρίων, επιλέγοντας να φορτώσει το κόστος στις πλάτες των πολλών.
Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό από μια διοίκηση που πορεύεται χέρι-χέρι με τις στρατηγικές της κυβέρνησης και της ΕΕ: Εκεί όπου οι ελεύθεροι χώροι γίνονται “επενδυτικές ευκαιρίες”, οι ανάγκες βαφτίζονται “κόστος”, και ο οι υποδομές «προϊόν». Τελικά τόσο το κεντρικό κράτος όσο και ο δήμος μεταβιβάζουν την ευθύνη στην τοπική κοινωνία και τον καθένα/μια ατομικά.
Είναι ξεκάθαρο εδώ και καιρό, ότι η τοπική αυτοδιοίκηση έχει πάψει να είναι αυτοδιοίκηση. Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες δεν λειτουργούν πια ως θεσμοί λαϊκής εκπροσώπησης και υπεράσπισης των κοινωνικών αναγκών, ούτε λειτουργούν αυτόνομα, αντίθετα, λειτουργούν ως τοπικό κράτος, ως μηχανισμοί που εφαρμόζουν σε δήμους και περιφέρειες τις κεντρικές πολιτικές της κυβέρνησης, της Ε.Ε., των “δημοσιονομικών στόχων” και της αγοράς. Δεν συγκρούονται με αυτές τις πολιτικές, τις υλοποιούν. Και η διοίκηση Μανούρη τις υλοποιεί με συνέπεια.
Όλα αυτά σε ένα κοινωνικό τοπίο ασφυκτικό: με ακρίβεια που εξανεμίζει το εισόδημα, μισθούς που δεν φτάνουν, ενοίκια που καλπάζουν. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση κόβει από σχολεία, υγεία και κοινωνικές παροχές — για να δώσει δισεκατομμύρια σε εξοπλισμούς και “πολεμική ετοιμότητα”.
Και οι άλλες παρατάξεις;
Φυσικά και καταψήφισαν το χαράτσι. Όμως αυτό δεν αρκεί. Γιατί όλοι μαζί —διοίκηση και αντιπολίτευση— έχουν αποδεχτεί εδώ και χρόνια το πλαίσιο που θέλει τους Δήμους στερούμενους πόρων, υποταγμένους στους δημοσιονομικούς “κανόνες” της ΕΕ και του κράτους, μετακυλίοντας το κόστος στους δημότες.
Ποιος διεκδίκησε δημόσια χρηματοδότηση για τις απαλλοτριώσεις; Ποιος συγκρούστηκε με την κυβερνητική πολιτική που στραγγαλίζει τους Δήμους; Ποιος και πότε ανέδειξε ότι τα λεφτά υπάρχουν, αρκεί να αλλάξει προτεραιότητες η διοίκηση; Γιατί:
• Υπάρχουν εκατομμύρια για να φτιαχτεί υπόγειο γκαράζ στο ΟΤ 150.
• Υπήρξαν πόροι και fast track διαδικασίες για να παραδοθεί το ΟΤ 445 στη Μητρόπολη – αλλά όχι για πράσινο ή κοινωνική χρήση.
• Λεφτά βρίσκονται πάντα για αναπλάσεις-βιτρίνες, για εξυπηρετήσεις σε εργολάβους και “επενδυτές”.
Για τα σχολεία όμως, για την υγεία, για κοινωνικές υποδομές και πράσινο, ποτέ. Ή μάλλον υπάρχουν – αρκεί να τα βάλουν οι δημότες από την τσέπη τους.
Η Νέα Ιωνία δεν είναι Βόρεια προάστια...
Δεν μπορεί μια εργατική πόλη να συγκρίνεται με το Ψυχικό, την Κηφισιά, το Μαρούσι ή τα Βριλήσσια για να δικαιολογούνται αυξήσεις και χαράτσια. Η Ιωνία δεν είναι real estate φιλέτο. Είναι μια εργατική πόλη σε μεγάλο βαθμό, με πολλούς μετανάστες, πολυκατοικίες-αρκετές πολλών ετών και ανθρώπους που μετρούν το κάθε ευρώ. Και το “καφεδάκι του μήνα” είναι μια ακόμα αφαίμαξη που έρχεται να προστεθεί στην ακρίβεια, στην ανεργία, στους χαμηλούς μισθούς, στα εξοντωτικά ενοίκια.
Δεν αποδεχόμαστε να πληρώνουμε ξανά και ξανά για ό,τι δικαιούμαστε!
Να ανακληθεί τώρα το χαράτσι!
Να χρηματοδοτηθούν από το κράτος οι απαλλοτριώσεις και οι κοινωνικές ανάγκες!
Ο δημόσιος χώρος ανήκει στην κοινωνία – όχι στην αγορά, ούτε στους εργολάβους!
Η πόλη χρειάζεται σχέδιο, αγώνα, ρήξεις. Όχι διαχείριση της υποταγής.
