Η φετινή 8η Μάρτη σχεδόν ένα χρόνο από την έναρξη της πανδημίας, αποκτά ιδιαίτερη σημασία, καθώς βρίσκει την πλειοψηφία των εργαζομένων σε ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση. Η διαχείριση της πανδημίας σε συνθήκες κρίσης του συστήματος αυξάνει τις ταξικές ανισότητες, πιέζοντας αφόρητα τις ζωές μας και ιδιαίτερα των πιο καταπιεσμένων και ευάλωτων στρωμάτων, όπως οι εργαζόμενες μητέρες, οι μετανάστριες, οι μειονότητες, τα άτομα διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού, αλλά και όλος ο λαός, που βρισκόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι/ες με τον φόβο, την ανασφάλεια, και τα αδιέξοδα που γέννησαν η κατάρρευση των δημόσιων συστημάτων Υγείας, και τα απαγορευτικά μέτρα στη ζωή μας.
Ταυτόχρονα, η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις από τις πολιτικές της ΕΕ που ακολούθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις κι ακόμη περισσότερο η σημερινή στην προσπάθειά τους να σώσουν τα κέρδη του κεφαλαίου, έχει δημιουργήσει ένα ασφυκτικό τοπίο ανεργίας, επισφάλειας, ελαστικής και κακοπληρωμένης εργασίας.
Σε αυτές τις έκτακτες και ιδιαίτερα οξυμένες συνθήκες, σε μια σειρά χώρους που βρίσκονται «στην πρώτη γραμμή» όπως στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην καθαριότητα, στα προγράμματα «βοήθεια στο σπίτι», σε super market και επισιτισμό (take away), η πλειοψηφία των εργαζομένων αποτελείται κυρίως από γυναίκες. Ενώ, η τηλε-εργασία που ενοποιεί το χώρο του σπιτιού (όχι πάντα ασφαλής) με αυτόν της δουλειάς, σε συνδυασμό με την πλήρη κατάρρευση του όποιου κράτους πρόνοιας οδηγεί στην ανάληψη των ευθυνών της φροντίδας παιδιών και ηλικιωμένων, και πάλι, κυρίως από τις γυναίκες. Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, ότι στις παρούσες συνθήκες διαρκούς εγκλεισμού και καραντίνας, υπάρχει αύξηση της ενδοοικογενειακής βία με θύματα στη συντριπτική πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά.
Γι αυτό και είναι τουλάχιστον ανησυχητικό το γεγονός ότι για δικαιώματα γυναικών, που έχουν κατακτηθεί με αίμα, κόπο και αγώνες, επανέρχονται αντιλήψεις που θυμίζουν άλλες εποχές. Αν το προηγούμενο διάστημα μια εγκυμοσύνη, ακόμα και πιθανολογούμενη, αποτελούσε αιτία εργασιακής διάκρισης ή και απόλυσης με το δικαίωμα στη μητρότητα – γονεϊκότητα όχι μόνο να μην προστατεύεται αλλά ακόμα και τιμωρείται, σήμερα, η προσπάθεια του συστήματος να αλώσει όλες τις κατακτήσεις του εργατικού και μαχόμενου γυναικείου κινήματος φέρνουν την προσπάθεια απαγόρευσης των εκτρώσεων στην Πολωνία κ.α., το ν/σ για το οικογενειακό δίκαιο που πρακτικά στιγματίζει τη μονογονεϊκή οικογένεια, και μπορεί να οδηγήσει σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον για το παιδί και τη μητέρα, την καταδίκη προσφυγισσών και των παιδιών τους να ζουν στην αθλιότητα των camps. Την ίδια στιγμή τα άτομα διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού αντιμετωπίζουν φοβερές διακρίσεις και αποκλεισμούς.
Επιπλέον, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προωθεί και κάθε νέο-σκοταδιστικό ιδεολόγημα που μπορούμε να φανταστούμε, την ίδια στιγμή, μάλιστα που σχεδόν καθημερινά το τελευταίο διάστημα γινόμαστε αποδέκτες πλήθους καταγγελιών για βιασμούς, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις, έμφυλη βία και εργασιακό εκφοβισμό, ενώ φαινόμενα όπως το trafficking και η ανάπτυξη δικτύων εμπορίας γυναικών αποκτούν απίστευτες διαστάσεις.
Με τις πρόσφατες δε αποκαλύψεις για την εμπλοκή του πρώην προέδρου του Εθνικού, διορισμένου από την κυβέρνηση της ΝΔ, Δ. Λιγνάδη σε κυκλώματα βιαστών ανηλίκων αποδεικνύεται περίτρανα η αλαζονεία τους, η επιλεκτική αδράνεια των διωκτικών αρχών, η διαπλοκή συγκεκριμένων κύκλων εξουσίας, και φυσικά η πολιτική συγκάλυψη και που επιχειρείται εκ μέρους κυβέρνησης, καναλαρχών, «ευαίσθητων» μεγαλοδικηγόρων, και λογής αξιωματούχων σε διάφορες θέσεις εξουσίας. Στην θέση των θυμάτων βρίσκονται κυρίως γυναίκες, παιδιά και προσφυγόπουλα, γεγονός που αναδεικνύει με εκκωφαντικό τρόπο τη μπόχα και τη σαπίλα της σύγχρονης κοινωνίας της εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Πρέπει, ωστόσο, να πάρουμε υπόψη μας, ότι τα καταγγελλόμενα περιστατικά αφορούν κυρίως στους χώρους του πολιτισμού και του αθλητισμού, καθώς, σε αυτούς τους «λαμπερούς» χώρους είναι ίσως πιο εύκολο να υπάρξει πρόσβαση στο δημόσιο λόγο. Είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο, να βρούμε τους δρόμους μέσα από τους οποίους θα έρθουν στο φως οι καταγγελίες και από τους λιγότερο «φωτεινούς» χώρους όπου ζει και αναπνέει η εργατική τάξη, από τα εργοστάσια και τα γραφεία των επιχειρήσεων, το χώρο της εστίασης και του εμπορίου, αλλά και τις κλειστές πόρτες των σπιτιών, χώροι που αρκετές φορές η έμφυλη βία θεωρείται κανονικότητα.
Η επίθεση που δεχόμαστε είναι καθολική, πολύπλευρη, και δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τις ανισότητες που επικρατούν σε όλα τα επίπεδα. Απέναντι σε αυτή την επίθεση εμείς ορθώνουμε το ανάστημα μας και λέμε: “ως εδώ!”
Ήδη οι αγώνες των εκπαιδευτικών στα σχέδια της Κεραμέως, των υγειονομικών, το ρεύμα υπεράσπισης δημοκρατικών δικαιωμάτων που οδηγεί σε καθημερινές μαζικές διαδηλώσεις όπως επίσης και το κίνημα ενάντια στη σεξουαλική βία και εκμετάλλευση ανοίγουν το δρόμο για τη δημιουργία ενός συνολικού και μαζικού ρεύματος αμφισβήτησης. Ξέρουμε πως για να ανατραπεί η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και καταπίεση των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, των παιδιών, χρειάζεται συνολικός αγώνας.
Για όλους αυτούς τους παραπάνω λόγους θεωρούμε ότι η 8η Μάρτη πρέπει να αποτελέσει έναν απεργιακό σημαντικό σταθμό στην πάλη του εργατικού κινήματος ενάντια στην γυναικεία καταπίεση, τις έμφυλες διακρίσεις, την ανισότητα, τη βία και τον σεξισμό. Σε αυτό το πλαίσιο καλούμε όλες και όλους σε μαζική και αγωνιστική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις.
Παλεύουμε συνολικά για ένα κόσμο ισότητας, χειραφέτησης και ελευθερίας
ΥΓ:
Η κατάσταση αυτή δε θα μπορούσε να μην αντανακλάται και στο τοπικό κράτος. Όλοι/ες εμείς που ζούμε κυκλοφορούμε κι εργαζόμαστε στις γειτονιές της Ν. Ιωνίας, γειτονιές εργατικές, με υψηλά ποσοστά ανεργίας και οικονομικά ευάλωτο πληθυσμό αντιλαμβανόμαστε ότι η δημοτική αρχή υποτιμά και υποβαθμίζει τα ζητήματα αυτά.
Η ύπαρξη τροφείων και οι περιορισμένες θέσεις στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, η μη πρόβλεψη υποστηρικτικών δομών για τις μονογονεικές οικογένειες και εργαζόμενες μητέρες, η υποστελέχωση των δημοτικών ιατρείων, των κέντρων υποστήριξης ηλικιωμένων, των υποστηρικτικών δομών για τις κακοποιημένες γυναίκες, είναι πράγματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στη καθημερινότητα μας.
Διεκδικούμε για το δήμο μας:
- Δημόσιους και χωρίς αντίτιμο βρεφονηπιακούς σταθμούς για όλα τα παιδιά.
- Δημιουργία υποστηρικτικών δομών για μονογονεϊκές οικογένειες, εργαζόμενες μητέρες.
- Δημιουργία και στελέχωση των δημοτικών ιατρείων (με γυναικολόγους και μαίες). Στελέχωση των δημοτικών
- ΚΑΠΗ και των κέντρων υποστήριξης ηλικιωμένων του δήμου.
- Κοινωνική πολιτική στους δήμους για τις εργαζόμενες γυναίκες.
ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ - Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση στη Νέα Ιωνία
