Πόσο μελάνι έχει χυθεί το τελευταίο διάστημα και πόσος τηλεοπτικός χρόνος έχει καταναλωθεί για να αναλυθεί το αυτονόητο. Ένα εκμεταλλευτικό και αδηφάγο σύστημα έπεσε θύμα της ίδιας του της μανίας, της με κάθε μέσο και τρόπο δηλαδή επιδίωξης του κέρδους. Τα «καινοτόμα» χρηματοοικονομικά προϊόντα της διαβόητης «νέας οικονομίας» βρέθηκαν στο κενό συμπαρασύροντας μαζί τους τραπεζικούς κολοσσούς από κάθε μεριά του πλανήτη. Η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι εδώ και ήρθε για να μείνει…
Οι κυβερνήσεις του ανεπτυγμένου καπιταλισμού από την άλλη έχουν επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου κούρσα να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Πακτωλός δισεκατομμυρίων ευρώ και δολαρίων ρέει προς τους καταρρέοντες χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Το «κακό» και «σπάταλο» για το σύστημα κράτος μεταμορφώθηκε στον μεγάλο σωτήρα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε σανίδα σωτηρίας για τον κάθε «φουκαρά»(!) μεγαλοτραπεζίτη που βλέπει τα κολοσσιαία κέρδη που είχε ως τώρα να συρρικνώνονται.
Οι ίδιοι που εδώ και μια εικοσαετία αναφέρουν σε κάθε τόνο ότι πρέπει να επιταχυνθούν οι ιδιωτικοποιήσεις, οι ίδιοι που πρωτοστάτησαν σε κάθε αντιλαϊκό μέτρο συρρίκνωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων και απολαβών της εργαζόμενης πλειοψηφίας, έχουν ανάγει τις κρατικοποιήσεις και τις κρατικές ενισχύσεις στην απόλυτη συνταγή για την αντιμετώπιση της κρίσης. Κρατικοποιήσεις βέβαια που δεν πρόκειται να δούμε σε εργοστάσια που κλείνουν και εκεί που ο κόσμος χάνει τις δουλειές του, αλλά στην ελίτ του χρηματοπιστωτικού τομέα, με μοναδικό σκοπό φυσικά τη διάσωση και αναζωογόνηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Η θεοφοβούμενη κυβέρνηση της ΝΔ και οι εκκλησιαστικές μπίζνες
Στην Ελλάδα βέβαια έχουμε λιγότερους λόγους να φοβόμαστε τις συνέπειες της κρίσης αφού η κυβέρνηση της ΝΔ υλοποιεί ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που βασίζεται στο «ο θεός να βάλει το χέρι του», ασημώνοντας το εν λόγω χέρι με μεγάλα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας. Ζήσαμε τους «κουμπάρους», τα δομημένα ομόλογα, τα σκάνδαλα των υποκλοπών και της Siemens, τον Ζαχόπουλο, τον Παυλίδη, τον Βουλγαράκη και άλλους που έπονται. Ζούμε τη διαπλοκή του πολιτικού και οικονομικού συστήματος με τον σκοταδιστικό καπιταλισμό της εκκλησίας. Μάθαμε ότι οι πολιτικοί έχουν «πνευματικό» και οι μοναχοί επενδύσεις. Παρολ’ αυτά ούτε ένας δεν οδηγήθηκε στο εδώλιο, ούτε καν για τα προσχήματα, ενώ η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη επαναλαμβάνει μονότονα ότι «δεν προέκυψαν πολιτικές ευθύνες»…
Ακρίβεια και νέοι φόροι για τους εργαζόμενους, κρατικές ενισχύσεις και διευκολύνσεις για το κεφάλαιο
Κωμικοτραγική, είναι η λέξη που ταιριάζει στην περιγραφή της όλης κατάστασης. Γιατί αν και μας διασκεδάζει ο πανικός, ο διασυρμός και τα αστεία επιχειρήματα του κατά τα άλλα «σοβαρού» πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, εμείς τελικά, η εργαζόμενη πλειοψηφία, είμαστε που θα επωμιστούμε για άλλη μια φορά το οικονομικό βάρος της κρίσης και της ρεμούλας.
Η εκτίναξη της ανεργίας το τελευταίο διάστημα και οι στρατιές των αστέγων, είναι το προανάκρουσμα μιας ριζικής επιδείνωσης της θέσης της εργαζόμενης πλειοψηφίας ως αποτέλεσμα της κρίσης.
Η οικονομική κρίση, πριν γίνει πρώτο θέμα στα κανάλια, ήταν το πρώτο θέμα στον οικογενειακό προϋπολογισμό κάθε εργαζόμενου. Η προκλητική ακρίβεια και κερδοσκοπία σε βάρος του εισοδήματός μας είναι μια αδυσώπητη πραγματικότητα το τελευταίο διάστημα. Την ίδια στιγμή που μας λένε ότι για λόγους «οικονομικής σταθερότητας» και «δημοσιονομικής προσαρμογής», όπως απαιτεί εξάλλου και η Ε.Ε., δεν μπορούν να μας δώσουν αυξήσεις, μας παίρνουν και την τελευταία δεκάρα μέσα από μια ανελέητη κούρσα ανόδου των τιμών. Το εργατικό εισόδημα εξανεμίζεται σε λίγες σακούλες σούπερ μάρκετ την ίδια στιγμή που δισεκατομμύρια ευρώ θα δοθούν (από τη φορολογία όλων μας) για να σωθεί το σύστημα που μας εκμεταλλεύεται με τον πιο βάναυσο τρόπο. Οι ίδιες τράπεζες που αμείλικτα πετούν στο δρόμο οποιονδήποτε δυσκολεύεται να εξοφλήσει τα χρέη του, απαιτούν κρατική ενίσχυση (πάλι από την φορολογία όλων μας) για να βγουν από τη δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει. Μας απειλούν μάλιστα ότι μπορεί να χαθούν οι καταθέσεις (για όσους έχουν) την ίδια στιγμή βέβαια που τα κάθε είδους δάνεια θα συνεχίσουν να υφίστανται.
Ίσως αυτό που αποκάλυψε η οικονομική κρίση τελικά, είναι το μέγεθος του πλούτου που βρίσκεται συσσωρευμένος σε ελάχιστα χέρια. Οι κυβερνήσεις βρήκαν σε μια νύχτα δισεκατομμύρια για να στηρίξουν το κεφάλαιο, την ίδια στιγμή που ισχυρίζονταν ότι δεν υπάρχουν χρήματα για την παιδεία, την υγεία, την περίθαλψη και την κοινωνική ασφάλιση. Από τη μία, η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η Ολυμπιακή, ο ΟΤΕ, ο ΟΣΕ, τα λιμάνια και τα ναυπηγεία πρέπει να πουληθούν και να ιδιωτικοποιηθούν γιατί υποτίθεται ότι είναι ελλειμματικά και δεν μπορούν να σωθούν, ενώ από την άλλη εγγυάται τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος με πολλά δις ευρώ.
Να μετατρέψουμε την αγανάκτησή μας σε δύναμη ανατροπής
Αγανάκτηση είναι η λέξη που μπορεί να περιγράψει τα συναισθήματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Η κυβέρνηση της ΝΔ αφού επιδόθηκε σε ένα αντιλαϊκό ντελίριο όλο το προηγούμενο διάστημα με την ψήφιση σειράς αντεργατικών νόμων, με αποκορύφωμα το ασφαλιστικό, αφού επιδόθηκε σε λεηλασία της δημόσιας περιουσίας, με πρωτοκλασσάτα στελέχη της αποκομίζουν τεράστια οικονομικά οφέλη, αφού δεν πήρε το ελάχιστο μέτρο για την αναχαίτιση της ακρίβειας, έρχεται τώρα να υλοποιήσει «μεγαλόπνοες» πρωτοβουλίες για τη διασφάλιση του τραπεζικού συστήματος από κοινού με τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε.
Η αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ από την άλλη νομίζει ότι στερούμαστε μνήμης και πολιτικής αντίληψης. Η αλαζονεία της κυβέρνησης της ΝΔ δεν μας έκανε παρόλ’ αυτά να ξεχάσουμε την αλαζονεία των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, το σκάνδαλο Πάχτα, το ασφαλιστικό του Γιαννίτση και του Ρέππα, τη σκληρή λιτότητα και το σύνολο των αντεργατικών ρυθμίσεων που έστρωσαν το έδαφος για την επίθεση που εξαπολύει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ.
Όσον αφορά τα δύο κόμματα της επίσημης αριστεράς, το αγέρωχο περπάτημα στην πασαρέλα των γκάλοπ δεν συνεπάγεται αυτόματα κοινωνικούς αγώνες και νέες κοινωνικές διεκδικήσεις αντίστοιχες με τις ανάγκες των εργαζόμενων και της νεολαίας. Η λογική της ανάθεσης των αγώνων «σε κάποιους άλλους» η σε «καλύτερους διαχειριστές» έχει οδηγήσει πάρα πολλές φορές σε ήττα και απογοήτευση το εργατικό κίνημα της χώρας μας.
Να ντύσουμε τα λόγια με πράξεις
Η πραγματική διέξοδος για την εργαζόμενη πλειοψηφία βρίσκεται στους κοινωνικούς αγώνες της εποχής μας για μόνιμη δουλειά και δουλειά για όλους, με μισθούς που δεν θα θίγουν την αξιοπρέπεια μας ως εργαζόμενοι και θα μας επιτρέπουν να ζούμε από μια δουλειά. Σήμερα, έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα διεκδίκησης και αντίστασης, ανυπακοής και αγώνα, ρήξεων και ανατροπών, δημιουργικότητας και πράξης. Από ένα κίνημα που θα αγκαλιάζει κάθε στιγμή και κάθε πλευρά της ζωής μας: στη δουλειά μας, στο σωματείο, στη γειτονιά μας, στον ελεύθερο χρόνο μας, στη διαδήλωση, στην κατάληψη, στην απεργία. Ένα κίνημα που θα δώσει ξανά νόημα στις λέξεις συλλογικότητα, αλληλεγγύη, αγώνας, νίκη.Για να διεκδικήσουμε πίσω τα κλεμμένα από την ασφάλισή μας, από τον κουτσουρεμένο μισθό μας και την σύνταξη μας, από την πανάκριβη πλέον καθημερινότητά μας. Να ενισχύσουμε τις αντιστάσεις σε κάθε χώρο δουλειάς, να απεργήσουμε, να σταθούμε απέναντι σε κάθε φιλόδοξο διαχειριστή της αγωνίας μας, να κατεβούμε στο δρόμο διεκδικώντας να μοιράσουμε τα πλούτη τους και όχι τη φτώχεια μας.
ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ – Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση στη Νέα Ιωνία
